การประยุกต์ใช้งานของวัสดุการแพทย์

เลนส์สัมผัสเป็นวัสดุการแพทย์ที่คุ้นเคยกันดีโดยเฉพาะผู้ที่มีปัญหาทางสายตาแต่ไม่ต้องการใช้แว่นสายตาคอนเทกเลนส์มีลักษณะเป็นแผ่นพลาสติกบางขนาดประมาณเหรียญ ๕๐ สตางค์ ที่ผู้ใช้นำไปวางที่บริเวณแก้วตา เพื่อแก้ไขความผิดปกติของสายตา โดยอาศัยน้ำตาช่วยยึดไว้ไม่ให้เคลื่อนที่ไปมา เริ่มมีการจำหน่ายมาตั้งแต่ประมาณพ.ศ. ๒๔๙๓ จนถึงปัจจุบันมีให้เลือกกว่า ๑๐๐ เครื่องหมายการค้า ลักษณะสำคัญของวัสดุที่สามารถนำมาใช้ทำคอนแทกเลนส์ได้คือ ต้องมีความใส ทนต่อความร้อนและสารเคมีได้ดี สามารถทำให้เปียกด้วยน้ำตาได้ง่าย มีความแข็งแรงทนทานต่อการฉีกขาด และที่สำคัญคือ ต้องสามารถยอมให้ออกซิเจนจากภายนอกซึมผ่านเลนส์ไปยังนัยน์ตาได้ เนื่องจากบริเวณดังกล่าวมีเส้นเลือดมาหล่อเลี้ยงน้อย จึงต้องการออกซิเจนจากภายนอกโดยตรง มิฉะนั้นอาจทำให้เกิดการระคายเคือง การติดเชื้อ หรือการเกิดต้อขึ้นได้ โดยทั่วไปคอนแทกเลนส์สามารถแบ่งออกได้เป็น ๒ ประเภทหลักคือ เลนส์แบบแข็ง และเลนส์แบบนิ่ม เลนส์แบบแข็งเป็นคอนแทกเลนส์ประเภทแรกที่มีการพัฒนาขึ้น มักใช้งานในลักษณะที่ต้องถอดทุกวัน ผลิตจากพลาสติกประเภทพอลิเมทิลเมทาคริเลต หรือโคพอลิเมอร์ของเมทิลเมทาคริเลต ส่วนเลนส์แบบนิ่มเริ่มมีการใช้งานภายหลังเลนส์แบบแข็งทำจากพลาสติกที่สามารถดูดซับน้ำได้ และมีความหยุ่นตัวสูง ตัวอย่างเช่น ไฮโดรเจล หรือพอลิไฮดรอกซีเอทิลเมทาคริเลต เลนส์แบบนิ่มมีทั้งแบบที่ใช้เพียงวันเดียวแล้วทิ้ง หรือใช้ ๑ - ๒ สัปดาห์ก่อนทิ้งก็ได้ หรือไม่ก็เป็นแบบทั่วไปที่มีอายุการใช้งานนานเป็นปี